DE ROUTE

MALAGA (E) - CASARES (E) - MEKNES - MARRAKECH - AID BENHADDOU - BOUMALME DADES - MERZOUGA - MIDELT - FEZ - CHEFCHOUAN - MALAGA (E)

BEWOGEN EINDE

Voor dag en dauw ons bed uit om de boot van tien uur te halen. Gelukkig krijgen we nog wel een ontbijt geserveerd. Het giet uit de hemel en de weg is glad van de modder. Fre is nog vroeger weggegaan omdat hij twee motoren in moet klaren, Rob ging er iets later achteraan. De achterhoede doet het zeer voorzichtig, we lopen zelfs het risico de boot te missen, zeker met in ons achterhoofd de lange duur van de grensovergang. Rob heeft onderweg nog een hond aangereden en moest toch door.

Bij de boot worden we aangesproken door een Marokkaan die een motor heeft voor Nederlandse vrienden van Erik. We snappen er niks van. Het blijkt achteraf de met een aanhanger gebrachte motor van Fre (Frederik!) te zijn. Bij de boot, één kilometer na het ticketoffice zien we wel Rob (zonder telefoon, want die ligt nog ergens in de woestijn) en geen Fre. Het laden en lossen is dan al begonnen. Net op tijd komt hij aan gescheurd, hij stond bij de verkeerde boot in de Spaanse enclave Cueta. Het lukt niet meer om de kapotte motor aan boord te krijgen. Veel gebel leidt er toe dat Fre weer terug moet met de boot naar Marokko om met de volgende boot naar Spanje de motor mee te nemen, deze mag niet zonder begeleiding mee. Hij moet opnieuw een kaartje kopen. 

In Spanje is het gelukkig droog, maar wel koud, er ligt verse sneeuw op de toppen van de bergen. We rijden zo'n tweehonderd kilometer over de snelweg om daarna nog een mooi stuk binnendoor te pakken. Om vijf uur kunnen we de motoren opladen. We eten met z'n vijven. Fre is nog onderweg met twee motoren en moet het hele stuk in het donker en de vrieskou afleggen. Rond twaalf uur staan alle motoren dan echt op de aanhanger, zit Fre aan de warme hap en wij aan een afsluitend wijntje.

ROMEINSE NEDERZETTING EN BLAUWE STADJES

EEN PARELTJE VOOR HET LAATST BEWAARD

Gisteravond bedachten we plotseling dat de archeologische site Volubilis, waar we eigenlijk op de tweede dag langs hadden gewild, vandaag maar vijftig kilometer lang is. De rest van de groep neemt een spannende binnendoorroute. We spreken met Thomas af dat hij ons smst over de staat van de weg, misschien pakken we onderweg die bergroute nog op. Onze route blijkt ook redelijk spannend te zijn, het is echt Marokko. Wat op de kaart een redelijke weg lijkt, komt op mijn navigatiesysteem niet eens voor. Bij een enorm steile haalspeldbocht worstel ik me, onder toeziend oog van een groepje 'hangende' Marokkoaanse mannen, slippend door de bocht. Martijn kijkt al achterom of het goed gaat, het voelde bij hem niet veel beter.

 

 

Volubilis is de moeite waard. Het is een tamelijk grote Romeinse nederzetting, waarvan in de vorige eeuw de afgravingen zijn begonnen. We mogen er zelfs zonder gids rondslenteren. Misschien weten we dan niet alles, maar het voelt voor de afwisseling lekker ontspannend. Na afloop komt uit het niets weer een Marokkaan opgedoken die zegt dat hij op onze motoren heeft gepast en dat doet hij natuurlijk niet voor niets. Dit gedrag begint ons zo langzamerhand wat te irriteren, zeker als er niks voor gedaan is. 

Het smsje van Thomas is veel zeggend: a very muddy road. We hebben gehoord dat Chefchouan, waar we vanavond slapen een heel mooi stadje is en dat we in een hotel slapen met heel romantische kamers. Even geen dirt roads meer voor ons. De romantische kamer blijkt ontzettend koud te zijn, dus gauw het stadje in. Het hele stadje bestaat uit steile straatjes met enkel witte en blauwe huisjes, erg sfeervol. Iedereen besteed zijn laatste dirhams, we hebben nog genoeg over. Verse kruiden en nootjes, dadels en nog wat kleine snuisterijen. We eten, helaas zonder Tanita, ook in de kou. Rare situatie hoor, de dame die ons bediend heeft zelf een dikke jas aan, we hebben de neiging zelfs onze muts op te houden.

ALL WEATHER: SNEEUW!

Jantje lacht, Jantje huilt,

Tanita weet van geen opgeven. Ze gaat vandaag met de taxi naar Fez, zodat ze vanavond weer gezellig bij ons is. Er wordt een terugtocht per vliegtuig voor haar geregeld voor morgen. Gezeten op een ezeltje zal ze ons vergezellen op onze tour door Fez.
De motor van Fre, waar hij al een paar dagen aan het sleutelen is in verband met startproblemen, weigert vanochtend alle dienst. We maken van de nood een deugt en hij gaat op de motor van Tanita verder. Ze rijden rechtstreeks naar Fez.

Martijn en ik hebben op de kaart een uitdagende route uitgezocht. Smalle witte weggetjes af en toe met een stippellijn erlangs. We zien wel hoe ver we komen en hebben enkele alternatieven bedacht. Het is koud en nat, we trekken alle regenkleding aan. Af en toe breekt de zon door en zien we perfecte regenbogen afsteken tegen de groen met rode hellingen.Wet weggetje dat we uitgekozen hebben wordt steeds smaller en slechter, de kuilen worden dieper en de plassen groter. Dit gaat 'em niet worden en we keren terug naar een wat grotere weg, met de bedoeling en verderop nog eens te proberen.

Er barst echter noodweer los, slagregens en harde wind geselen ons. De weg komt steeds hoger, tot we in de mist en de hagel rijden. Zo gaat de lol eraf, maar terugkeren is inmiddels ook geen optie meer. Bij een klein tentje kiezen we een heerlijke tajine uit die we weliswaar buiten moeten nuttigen. We worden niet warmer en het wordt niet droger. Verder maar weer. Eénmaal de bergen door, rijden we in de stralende zon. Dat geeft de burger weer moed en vanuit Khenifra rijden we opnieuw de bergen in. Het kratermeer Aquelmame Azigza ligt hoog in de bergen, op de hellingen lopen herders met schapen en geiten. Via een onooglijk weggetje dalen we af naar de Sources de l',Oum el Ribia, waar helder bronwater uit de bergen zich mengt met door de zware regenval rood geworden waterval.

 

De lucht wordt erg donker en we maken dat we verder gaan. Te laat, natte sneeuw overvalt ons. Dat is niet leuk op twee wielen. Voorzichtig schuifelen we naar beneden op zoek naar het weggetje door de cederbossen. De bossen zijn prachtig rood, we zien geen apen. We kiezen nu voor de grote weg, want Fes is nog een eindje. We weten nog niet wat ons te wachten staat. In Ifrane, midden in het Marokkaanse wintersportgebied worden we overvallen door sneeuw. De temperatuur daalt, het is donker en best link. We overwegen een hotel te nemen, maar zetten dan toch door. Als alles plotseling voor mij stopt, rem ik mezelf onderuit. Het asfalt is hard voor mij en de motor, maar gelukkig niks ernstigs. Wel wonderbaarlijk om te ervaren dat als je er niet voor betaalt, er ook geen Marokkaan je komt helpen. Acht uur staan we onder de douche en daarna: bier en wijn!

GEEN MAROKKOREIS ZONDER GEBROKEN BOTTEN

HET ULTIME OFF-ROAD GENOT EN DE DRAMATISCHE OFF-ROAD PECH, maandag 26 november

Het is mogelijk om vanuit Merzouga binnendoor naar Erfoud te rijden, waarvan 25 kilometer onverhard. We gaan de uitdaging aan. De stoere mannen spelen eerst nog even in de duinen voordat ze ons, de meer onervaren off-roadrijders, komen begeleiden. Het is een geweldige ervaring en we leren per minuut. In het rulle zand en op steile hellinkjes vind ik het allemaal nog erg spannend en moet ik twee keer in het zand bijten. De hulptroepen hijsen me overeind en off we go. Onderweg zien we stilleventjes van eenzame bomen en een groepje wilde kamelen. Ook verbazen we ons over waar toch steeds mannen op fietsen en brommertjes vandaan komen. We genieten totdat, nog geen twee kilometer voor het einde, Tanita een flinke koprol maakt. In een hoog tempo reed ze buiten het spoor op een richel in en dat wil zo'n tweewieler niet. Ze rijdt die dag nog terug naar het hotel. Maar 's avonds na een bezoek aan het ziekenhuis is het over met de pret. De kniebanden van haar toch al slechte been, houden het voor gezien. Ze is gespalkt en kan geen stap meer verzetten.

 

In groepjes vervolgen we de route. Langs een hemelsblauw meer en door de brede Gorge du Ziz rijden we naar Midelt. Het wordt kouder en het waait hard. Hoger in de bergen ben ik blij dat ik de nodige laagjes heb aangedaan, morgen de binnenvoering er weer in!

We rijden flink door om rond vieren in Midelt te zijn, dan kunnen we de onverharde track naar Cirque du Jaffar nog op. Deze is bij vlagen best lastig, steile bochtjes met losse keien zijn niet onze favoriet. De omgeving is geweldig. We passeren enkele ploegende boeren met ezeltjes en naderen de besneeuwde hellingen. We zien enkele bandensporen, wie zou ons voor geweest zijn? Met het licht van de laagstaande zon, kunnen we ons geluk niet op. Losstaande bomen en onze eigen motoren vormen prachtige silhouetten tegen de laagstaande zon. Onze afspraak is: uiterlijk vijf uur terug, want dan staan we met schermer weer op de grote weg. Ondanks dat we het eindpunt van de route niet bereiken, is de toch meer dan de moeite waard.

Helaas, zegt Rob, is er nog geen één Marokkoreis zonder gebroken botten geëindigd.

FEZ

FOTO-IMPRESSIE FEZ

Nog meer soeks en leerlooierijen, tapijten, mooie mensen, kruiden, lekker eten in een Marokkaans huis, massage, alcohol en stiekeme homo's.

 

 

 

 

LANGS DE RAND VAN DE WOESTIJN

VOOR EVEN EEN KAMEEL IPV EEN MOTOR, zondag 25 november

Voor de afwisseling vroeg op, we willen in de ochtend de gemiste Gorges du Todra bezoeken. Aan het begin van de kloof kijken we van boven op een immense palmenzee, de rivier vormt één grote oase. Jammer dat we bij elke stop belaagd worden door jongetjes en mannen die van alles willen verkopen, meestal prullaria waarvoor we in onze koffers geen ruimte hebben.
In de steile kloof maken we een rivierdoorwading om op een mooi terras aan de overkant in het zonnetje koffie te drinken. We rijden nog een klein stukje door en raken verzeild in een geitenkudde midden in de grijze bergen.

Samen met Thomas rijden we de lange weg naar Merzouga.We rijden letterlijk langs de rand van de woestijn. Zandbergen, zandduinen en zandvlaktes omringen ons. We komen nu bordjes tegen met 'overstekende kamelen' en 'dunes du sables'. Af en toe duik je de koelte in van een groene oase. Onderweg rijden we langs donkerbruine berbertenten. Als we even stoppen om ons heen te kijken, worden we ingehaald door een Marokkaan met tulband op een brommertje. Hij is ons dat hele eind achterop gereden om ons uit te nodigen - tegen betaling natuurlijk - het speciale irrigatiesysteem te bekijken. Ongetwijfeld moeten we dan ook theedrinken bij zijn broer en eten bij zijn neef. We laten het maar zo, we zien het hier vandaan ook wel en we moeten  nog ver.

In Erfoud rijde we onder de poort naar de woestijn door. Dwars door de zandvlaktes rijden we naar het op een terp gelegen hotel in Merzouga. Onderweg rijden we af en toe een stukje het zand in, morgen komt het echte werk.

Vanuit het idyllische hotel maken we een tocht per dromedaris door de Erg Chebbi (zandduinen). Vanaf de top van een duin kunnen we de zon zien ondergaan. Wat een ervaring. We genieten van de lange schaduwen die we maken in de ondergaande zon en van de blauwe kleuren van de kleding van de Touareg-mannen die ons begeleiden. We waggelen weer terug op ons schip van de woestijn om te genieten van een heerlijke maaltijd en een jamsessie op de drums met de Touaregs.